شرکت پارساپلاست

البته ما آمار دقيقي از ميزان مصرف ظروف يك بار مصرف در ايران نداريم، اما به نظر نمي رسد كه آمار توليد بالغ بر570  هزار تن ظرف يك بار مصرف پلاستيكي در سال 1385 در ايران غيرواقعي باشد چون تعداد زياد كارخانه هاي توليد كننده اين ظروف، حجم توليدشان و ظرفيت پتروشيمي كشور همه و همه مي توانند مؤيد اين آمار باشند. بيشترين حجم يك بار مصرف هاي ما را ظروف پلي استايرني تشكيل مي دهند،اين ظروف در سه نوع:

1-  شفاف شكننده،

2- نرم

3-  نيمه شفاف و همچنين فومي عرضه مي شوند

ظروف يك بار مصرف "پلي استايرني" كه به طور عمده در بازار ايران وجود دارد از مونومر "استايرن" كه تركيبي آروماتيك است تشكيل شده است و در مواجهه با دماي بالاتر از 65 درجه اين مونومر آزاد مي شود كه تأثيرات سرطان زا دارد. علاوه بر آن برخي از مواد ديگر ظروف يك بار مصرف مانند منيزيم نيز ميتواند براثر حرارت غذا، آزاد شود كه اين ماده نيز سرطان زا است.

در ساخت اين ظروف يك بار مصرف، به منظور جلوگيري از شكنندگي ، از مواد پلاستيكي لايزر استفاده ميشود. بنابراين اگر درون اين ظروف آب جوش يا غذاي داغ مانند آش ريخته شود، اين مواد حل شده، وارد بدن ميشوند و به دليل داشتن تركيبات خاص، منجر به بروز سرطان هاي مختلف مي شوند. البته كارشناسان اذعان  ميكنند كه اين خاصيت به خصوص در مورد ظروف يك بار مصرف شفاف كه درصد بالاتري از مواد سرطا نزا را دارا هستند و در جامعه كاربرد بيشتري هم دارند، بسيار حائز اهميت است از اين رو وزارت بهداشت نگهداري، حمل و بسته بندي غذا با دماي بالاتر از 65 درجه را در ظروف پلاستيكي پلي استايرني ممنوع اعلام كرده است.

از آنجايي كه چربي، فرآيند آزاد شدن اين مونومر سمي را تسريع مي كند، بسته بندي مواد غذايي چرب نيز در اينگونه ظروف ممنوع است. اين اظهارات در حالي است كه به نظر مي رسد ايران جزو معدود كشورهاي جهان است كه استفاده بيش از حد از ظروف يك بار مصرف پلاستيكي پلي استايرني در آن رواج دارد. اگر اين فرآيند توليد، اصولي و مطابق استانداردهاي لازم صورت گرفته باشد، مشكلي براي سلامت افراد به وجود نمي آورد. براي همين در استفاده از پلاستيك ها به عنوان ظروف غذا بايد بسيار محتاط بود و در ضمن به هر نوع پلاستيكي نبايد مجوز بسته بندي مواد غذايي داده شود علاوه اين كه توليد اين ظروف در كشور استاندارد نيست و هيچ نظارتي روي توليد آن ها نمي شود، مواد افزودني موجود در آن ها هم به هيچ وجه كنترل نمي شود و متخصصان شيمي به هيچ عنوان روي توليد اين ظروف نظارت ندارند.